Rynek & Raporty

Bank of America poinformował o wynikach lepszych niż spodziewał się tego konsensus. Zysk spółki za 3 kwartał wyniósł 21,6 miliarda USD wobec 20,82 miliarda oczekiwanych przez konsensus rynkowy.

Notowania EUR/PLN przebijają się przez zniesienie Fibonacciego 38,2 proc. korespondujące z serią szczytów i dołków z września i października. Istotne będzie zamknięcie obecnie tworzącej się dziennej świecy – jeżeli nastąpi to powyżej poziomu 4,31 – czeka nas kontynuacja wzrostów w okolice 4,34.

Deprecjacja złotego trwa w najlepsze. Piątkowe dane dotyczące bilansu płatniczego znacznie rozmijając się z konsensusem przyczyniły się ku pogorszeniu nastrojów dotyczących rodzimej waluty. Główny kanał oddziaływania należy jednak upatrywać w deprecjacji walut państw rozwijających się.

USD czeka na wykrystalizowanie sytuacji po stronie ryzyk, co krótkoterminowo może oznaczać flautę lub taktyczne cofnięcie, biorąc pod uwagę wysokie dyskonto grudniowej podwyżki Fed. Uniewrażliwiając się od wahań sentymentu, widzę relatywną przewagę AUD nad CAD, gdyż posiedzenie BoC w środę jest obciążone gołębim wydźwiękiem.

Finalny odczyt zharmonizowanego wskaźnika inflacji dla strefy euro pozostaje zgodny z uprzednio zaprezentowanym fleszem. Dynamika cen osiągając wartość niespotykaną od blisko dwóch lat (0,4 proc. r/r) stopniowo zbliża ECB do celu stabilności monetarnej. Mario Draghi może powoli zacierać ręce, bowiem wyjście z deflacyjnej pułapki obyło się (jeszcze) bez skutków ubocznych dla państw posługujących się wspólną walutą. Niemniej jednak ECB czekają kolejne wyzwania – w tym częściowa sanacja europejskiego rynku pracy.

Przy istotnych wydarzeniach rynkowych startujących dopiero od środy, rynek sennie rozpoczyna tydzień. Układ sił pozostaje bez zmian z silnym dolarem, wysokimi rentownościami długu USA i ropą WTI (jeszcze) stabilną ponad 50 USD.

Według Janet Yellen oczekiwania członków Systemu Rezerwy Federalnej mogą skłaniać się ku prowadzeniu ponadprzeciętnie intensywnej polityki akomodacyjnej. Jej zdaniem ciężko jest ocenić koszty oraz korzyści tak określonej strategii, aczkolwiek może się ona okazać wysoce przydatna w procesie wychodzenia z pułapki niskiego wzrostu gospodarczego. Zdaniem Yellen krótkookresowe obniżki stóp procentowych mogą przyczynić się do powstawania niepożądanych sytuacji w długim okresie. Szefowa Fed zaznacza, iż zależność pomiędzy inflacją oraz sytuacją na rynku pracy staje się coraz słabsza w przypadku amerykańskich mechanizmów gospodarczych. Wśród powodów pozwalających wejść gospodarce USA na trajektorię bardziej dynamicznego wzrostu Yellen wymienia konieczność poznania wszystkich czynników destabilizujących. Według niej informowanie przez banki centralne o swoich przyszłych decyzjach powinno mieć znowu swoje pięć minut.

Za nami dobry tydzień w wykonaniu dolara odbywającym się na prostym założeniu, że jeśli nie ma się co martwić o szanse Trumpa w wyborach prezydenckich, coraz bardziej realna jest podwyżka Fed przed końcem roku. Problem w tym, że zbyt silny dolar nie jest czymś, co raduje Fed.

Zdaniem Erica Rosengrena z Fed spadająca stopa bezrobocia jest czynnikiem, który powinien wykluczać niski amerykański wzrost gospodarczy. Niestety powyższy paradoks nadal zostaje zagadką dla członków Fed. W opinii Rosengrena obecna sytuacja gospodarcza USA przypomina wychodzenie z Wielkiego Kryzysu. Rosnące prawdopodobieństwo destabilizacji w sektorze finansowym powinno implikować dopasowywanie bilansu Systemu Rezerwy Federalnej tak, aby nastąpiło zwiększenie nachylenia krzywej rentowności. Polityka akomodacyjna Fed nie powinna być rozpatrywana jako nieuzasadniona. Rosengren stwierdza, że czynniki recesyjne zmusiły System Rezerwy Federalnej do tak długiego podtrzymywania niskich stóp procentowych. Ujemna realna rentowność 10-letnich obligacji skarbowych sugeruje brak zaufania do władz USA w zakresie stymulacji gospodarczej oraz świadczy o przeświadczeniu inwestorów o niskich perspektywach globalnego wzrostu.