Z perspektywy politycznej decyzja Chin o zaostrzeniu kontroli nad eksportem tych surowców jest postrzegana jako ruch strategiczny, mający na celu wzmocnienie pozycji Pekinu przed nadchodzącym spotkaniem prezydenta Xi Jinpinga z Donaldem Trumpem w Korei Południowej. Pekin w ten sposób sygnalizuje, że posiada narzędzia wpływu nie tylko na gospodarkę amerykańską, ale również na europejskie łańcuchy dostaw. Jest to klasyczny przykład wykorzystania surowców krytycznych jako instrumentu geopolitycznego nacisku.

Dla Unii Europejskiej sytuacja jest wyjątkowo niewygodna. Bruksela, mimo prób utrzymania równowagi między dwoma globalnymi mocarstwami, coraz częściej znajduje się w ogniu ich konfliktu handlowego. Ograniczenia eksportu ziem rzadkich mogą zagrozić europejskim producentom samochodów elektrycznych, turbin wiatrowych czy półprzewodników, zwiększając zależność od dostaw z Chin i pogłębiając strategiczną słabość Europy w sektorach kluczowych dla transformacji energetycznej.

Z kolei dla Pekinu spotkanie z przedstawicielem UE stanowi okazję do kontrolowania narracji i zademonstrowania, że potrafi prowadzić równoległy dialog z Europą, jednocześnie utrzymując presję na Stany Zjednoczone. Choć nie należy oczekiwać przełomowych ustaleń, sam fakt rozmów ma znaczenie symboliczne — ma pokazać, że Chiny są gotowe na rozmowy, ale na własnych warunkach.

W szerszej perspektywie jest to kolejny etap w rozciągającej się wojnie gospodarczej USA–Chiny, w której Europa staje się polem pośrednich starć. Pekin doskonale zdaje sobie sprawę, że każde zaostrzenie napięć między nim a Waszyngtonem uderza również w europejskie interesy. Dla Brukseli oznacza to konieczność coraz trudniejszego balansowania między utrzymaniem relacji handlowych z Chinami a współpracą strategiczną z USA.