Po Kongresie oczekuje się rekonstrukcji aparatu politycznego i wzmocnienia władzy prezydenta Xi na kolejne pięć lat. Zmiany będą dotyczyć wyborów w Komitecie Centralnym (205 członków), biurze politycznym (25 członków) oraz Komitecie Wykonawczym Politbiuro (7 członków). Najważniejsze decyzje będą związane z tym ostatnim ciałem, które odpowiada za strategię w kolejnym planie pięcioletnim. Ponadto sygnały z ostatnich miesięcy sugerują, że prezydentowi Xi zależy na dalszej centralizacji władzy kosztem oddziałów regionalnych. Zmiany mogą dotknąć stanowisk kluczowych dla polityki gospodarczej, w tym wicepremiera odpowiedzialnego za gospodarkę, przewodniczącego Komitetu Stabilności Finansowej, czy prezesa Ludowego Banku Chin. Powszechnie oczekuje się, że prezes LBCh, tak samo jak premier Li, utrzyma stanowisko. Reszta przetasowań raczej odbędzie się na zasadzie wymiany członków odchodzących na emeryturę na bliskich współpracowników prezydenta Xi.
Z perspektywy rynków finansowych konsolidacja władzy prezydenta Xi niesie ograniczone skutki w krótkim terminie. W długim terminie może oznaczać wyższą skuteczność realizacji ogólnokrajowej strategii, która, jeśli jest nastawiona na zwiększenie stabilności gospodarki, będzie miała pozytywny efekt.
Większe zainteresowanie powinno dotyczyć wizji polityki gospodarczej na kolejne pięć lat. Opierając się na wskazówkach płynących z lipcowego spotkania roboczego partii, głównymi punktami reform będzie przeciwdziałanie głównym zagrożeniom (w tym przegrzaniu rynku nieruchomości), ograniczenie ubóstwa i kontrola zanieczyszczeń. W kwestii wzrostu gospodarczego powinien zostać powtórzony postulat z lipca o podwojeniu do 2020 r. poziomu PKB oraz dochodu per capita z 2010 r. Oznaczałoby to ustalenie średniego tempa wzrostu gospodarczego na poziomie ok. 6,3 proc. w latach 2018-2020. Ważnym elementem strategii może też być kontrolowanie ryzyk finansowych i proces oddłużania gospodarki. Reżim walutowy również może się znaleźć w centrum uwagi, choć jest mało prawdopodobne, aby w krótkim terminie miało dojść do zwiększenia elastyczności kursu juana.
Poprawa jakości parametrów wzrostu gospodarczego (zmniejszenie roli inwestycji infrastrukturalnych i ograniczanie zadłużenia publicznego) kosztem wartości tempa rozwoju może nieść negatywny wydźwięk dla cen surowców przemysłowych, implikując spadek chińskiego popytu np. na miedź, stal, węgiel. Zaostrzanie regulacji dla rynków finansowych może oznaczać spadek płynności na rynku kapitałowym (akcje) i terminowym (kontrakty futures na giełdzie towarowej), przede wszystkim odbierając siłę stronie popytowej. Jednakże od ogłoszenia do implementacji droga bywa długa, więc jest mało prawdopodobne, aby po samym komunikacie rynki finansowe miały znacząco reagować. Skuteczność w realizacji strategii transformacji jest niepewna i ostatnie lata pokazały, że gdy tylko wzrost gospodarczy jest zagrożony, chińskie władze z łatwością sięgają po sprawdzone sposoby inwestycji infrastrukturalnych i kredytowanych wydatków publicznych.
